Een melderlus is de transmissieweg waarmee brandmelders en andere elementen met elkaar en de brandmeldcentrale worden verbonden. NEN 2535 stelt eisen aan de grootte van deze melderlussen om te voorkomen dat bij (bijvoorbeeld) een draadbreuk een te groot deel van het gebouw onbeveiligd zal zijn.
Vroeger was een melderlus gelijk aan een meldergroep. Door de ontwikkeling van de elektronica, is het mogelijk om in een melderlus adresseerbare componenten aan te sluiten en deze softwarematig in groepen te programmeren.
Zoals eerder vermeld is bij een conventioneel systeem de melderlus tevens de meldergroep en mogen verschillende typen componenten (handbrandmelders, automatische brandmelders, I/O modules e.d.) niet in dezelfde lus en dus groep, worden aangebracht. Bij een adresseerbaar systeem kunnen in een lus meer melders aangebracht worden (bijvoorbeeld maximaal 128 afhankelijk van de leverancier). Door middel van een softwarepakket en een computer worden de diverse melders in de betreffende groepen geprogrammeerd. De volgorde van bekabelen is volstrekt onbelangrijk, goede projectietekeningen met daarop een correcte bekabelingsvolgorde en bijbehorende nummering echter wel.